Nowy ranek. Wstałem, ubrałem się, coś przekąsiłem i wyszedłem. Mego brata jak zwykle nie było, więc nie pożegnałem się. Ruszyłem w stronę wzgórza zastanawiając się, co się stanie. Z jednej strony pragnąłem przeżyć przygodę, z drugiej zaś lękałem się tego, co może się wydarzyć. Znajdowałem się u podnóża góry. Zacząłem się wspinać. Powoli, ślamazarnie, lecz w końcu dotarłem do celu. Znajdowałem się już na samej górze, lekko zaspany. Spostrzegłem zarysy pewnej postaci, wiedziałem kim ona była. Podszedłem bliżej, ukłoniłem się i przywitałem. Witaj, wzywałeś mnie... Tak więc jestem! - wykrzyczałem z uśmiechem na twarzy.

Zerwał się lekki wiatr... Ja... Nie wiem, gdzie chciałbym pójść. Nigdy nie opuszczałem tej okolicy... I szczerze mówiąc, troszkę się boję. No ale ok, ruszajmy, jednakże ty wybierz, dokąd się udamy... - powiedziałem nieśmiało. I coś wspomniałeś o nauce... O co konkretnie Ci chodzi? - zapytałem zaciekawiony. Z jednej strony się bałem. Nie ufałem temu mężczyźnie... Z drugiej zaś strony jego oferta była kusząca. Gdybym nie spróbował z niej skorzystać byłbym głupcem!

Dokąd mamy iść... Idźmy przed siebie! Tak, to będzie najlepsze rozwiązanie... A trening zapowiada się ciekawie.. Cały czas spoglądałem w niebo, bóg jeden wie czemu.... A czego się boję? Raczej obawiam się. Nie znam Cie, a podążam z Tobą w nieznane mi tereny. Myślę, że na moim miejscu też byś się lękał.. - powiedziałem uśmiechając się.

Mhm.. Trzeba po prostu żyć. Dążyć do uzyskania pokoju... Chronić bliskie nam osoby... - wymruczałem. Tak, wiem czym jest dolina końca. W akademii coś tam opowiadali... Kroczyłem powoli obok sensei'a co jakiś czas spoglądając na niego. Nie wierzyłem, że robię to, co robię... *Mam nadzieję, że podjąłem słuszną decyzję...* - pomyślałem patrząc na mistrza.

Niestety... Nie znam w sumie żadnych! Tylko te, których nauczyłem się w akademii... - odpowiedziałem również przyspieszając kroku. No ale w końcu Ty jesteś nauczycielem. Myślę, że znajdziesz coś odpowiedniego dla mnie... Nie mogłem doczekać się pierwszego treningu. Ciekaw byłem jak będzie to wyglądało. Co najciekawsze byłem tak podekscytowany, że zapomniałem o zmęczeniu, które wcześniej dawało się we znaki.

Dobrze... Spojrzawszy na mego nauczyciela dostrzegłem smutek w wyrazie jego twarzy. Nie miałem odwagi spytać o co chodzi, lecz ciekawość była silniejsza od strachu... Sensei, nagle zrobiłeś się smutny, ponury. Co się stało?! - spytałem się. Nareszcie zeszliśmy z pustynnych terenów, co mnie ucieszyło. Dziwiłem się jedynie drastycznej zmianie pogody.

*Ciekawe... Lepiej już się przymknę...* - pomyślałem.
Dalszą część wędrówki dokończyłem w milczeniu. Podążałem krok za sensei'em rozglądając się w koło.
Podziwiałem, jakże piękny krajobraz. Wszędzie tyle zieleni. Wszystko tętniło życiem. Nigdy w życiu nie widziałem czegoś takiego...