A ja szedłem tym samym tempie w milczeniu. Jednakże tuż przed Twoim przyśpieszeniem poklepałem Cię po ramieniu. Deszcz przestał kropić, znów stało się pięknie. Po bokach dało się zauważyć różne zwierzęta. Na szzcęście nie było nikogo w samej Dolinie, bo groziłoby to tylko niepotrzebną walką. Obserwowałem Ciebie jak się oddalałeś myśląc czego Cię nauczę... Nie znam jeszcze Twoich zamiarów, a także tego, jak Ty chcesz się wyszkolić, w jakim kierunku. Jednakże wszystkiego dowiem się po drodze.

Znajdujemy się już przy posągach. Oba robią ogromne wrażenie, a także niezwykle dokładnie odwzorowują dwie znane mi dwie twarze, jak i Tobie zapewne. Samo to, że przez tyle lat zostały nienaruszone jest już niesamowite. Oboje odczuwamy zmęczenie.
-Rozłóż namiot i rozpal ognisko. Ja w tym czasie coś upoluję...
Po tych słowach, rzuciłem gdzieś kunai'a i zniknąłem...

- Znów się spotykamy, Yondaime. - przerwał Itachi długą chwilę ciszy, tak beztroską, jednak jego głos był chłodny, jego obecność można było poczuć. Od ciała emanował nie przyjemny chłód, do tego chakra. Itachi stał prawie 30 metrów od Yondaime, zaczął iść w jego stronę, po krótkiej chwili jego oczy zostały zalane czerwonym kolorem. Sharingan. Szybko przeszył młodego towarzysza mocą swojego Doujutsu.

Zatrzymał się dziesięć metrów przed Yondaime, spojrzał mu w oczy, mimo sytuacji twarz Itachiego nadal była bez uczuciowa, spojrzenie anemiczne. Wszystko to stwarzało nie przyjemną atmosferę w okół całego zdarzenia. Itachi rozsunął płaszcz, po czym uniósł wzrok w górę ku szaremu niebu.

- O to samo mógłbym zapytać Ciebie, jednak to już ty zapytałeś, więc odpowiem... Stęskniłem się za tobą. - odparł Itachi ironicznie, po czym spojrzał na Yondaime. Chwilę później spuścił wzrok na sparaliżowanego chłopaka pytając z zaskoczeniem:
- A ten to kto jest? twój syn? - na twarzy Itachiego o dziwo zagościł uśmiech, jednak nie był to uśmiech szczery tylko raczej drwiący.

- Chyba ty powinieneś sobie na to pytanie odpowiedzieć, gdyż praktycznie napadasz mnie, gdy ja spaceruje. - Itachi po raz kolejny zadrwił z lidera Akatsuki, spojrzał jeszcze na Yondaime, po czym dodał:
- Pamiętaj jedno, jestem twoją największą przeszkodą, którą za wszelką cenę musisz pokonać. - po tych słowach Itachi spojrzał w niebo, nie skupiał się na jednej rzeczy był po prostu jakiś niespokojny.

Itachi w jednej chwili pojawił się za Yondaime, położył rękę na jego ramieniu, uśmiechnął się jeszcze i na pożegnanie powiedział jeszcze jedno zdanie:
- "Ciemność... Kiedy wszystko co znałeś i kochałeś... zostaje ci zabrane... myślisz jedynie o swym gniewie, nienawiści, nawet o zemście... i wtedy nikt cię nie uratuje." - zacytował słowa legendarnego shinobi, po czym powoli odszedł z miejsca rozmowy.

Po kilku chwilach od przyłożenia kunai, rozpadłem się na kilkanaście czarnych kruków, które spokojnie krążyły jeszcze przez pare sekund nad waszą dwójką. Ja sam oddaliłem się, spokojnym krokiem podążam dalej, znów spojrzałem w niebo zobaczyłem w nim dwójkę przyjaciół z dawnych lat, ten obrazek przywołuje wiele wspomnień... - Czy to wszystko tak się musi skończyc - pytałem samego siebie w głębi duszy, przywołując sytuacje z przed paru chwil... Jeżeli tak, to nasza więź musi byc zerwana... - po tych słowach, sharingan zniknął a ja usiadłem na kamieniu, nadal spoglądając w piękno nieba.