Ze zdziwieniem obserwowałem mego nauczyciela i tego drugiego... Byłem pod wielkim wrażeniem ich prędkości, nawet z mym sharinganem nie byłem w stanie ich dostrzec... Na uśmiechy sensei'a odpowiadałem uśmiechem, nie do końca szczerym. Gdy Sensei powiedział, że idziemy stąd strasznie się zdenerwowałem. Musiałem ugasić ognisko, spakować namiot a potem jeszcze nadganiać nauczyciela! No ale.. Czego się nie robi dla mocy.

Przemilczałem (tak najlepiej xD)
Ruszyłem za sensei, krocząc metr za nim. Wolałem się nie odzywać, po tym co zobaczyły me ślepia wcześniej.
[Wybacz, że nie rozpisałem się ale ni ma o czym teraz >.>]

Usiadłem, wziąłem księgę. Doczytałem się wielu potężnych technik, jednakże tylko nieliczne przykuły moją uwagę. Teraz już wiedziałem, co chcę opanować. Sensei.. Zainteresowała mnie pewna technika, mianowicie cieniste klony... - powiedziałem z uśmiechem. Ciekaw byłem reakcji nauczyciela.. W końcu to bardzo potężna technika...

Same podstawy... Tylko tyle, ile wyczytałem sensei - odpowiedziałem. Zrobiło się ciemno, zimno. Z lodowatego kamienia przesiadłem się pod ognisko, troszkę ciepła nie zaszkodzi... Do głowy wpadła mi pewna myśl, jednakże głupio mi było się zapytać... Po dłuższej chwili zapytałem się... Ja... Mam pewne pytanie... Mój limit krwi... Limit krwi klanu Uchiha... Doujutsu zwane Sharingan... Znasz jakiś sposób, jak go rozwinąć? Chcę... Stać się legendą, jak niegdyś twój przyjaciel....

Po usłyszeniu słów nauczyciela zamknąłem oczy i zacząłem myśleć. Ten poszedł do namiotu spać, ja jeszcze chwilę posiedziałem. Zastanawiałem się, czym jest Mangekyou Sharingan, o którym wspomniał Sensei. I, aby go zdobyć... Miałbym zabić członka mego klanu? Przecież... Nie byłbym do tego zdolny... Ja nie jestem zły! No ale po chwili również wszedłem do namiotu i się położyłem jeszcze chwilę rozmyślając. No i w końcu zasnąłem...

Wstałem, promienie słoneczne wlatywały przez otwarty namiot. Na zewnątrz, na jednym z kamieni zauważyłem sensei'a. Wyszedłem do niego, przywitałem się. Tak, jestem gotów! - wrzasnąłem. Na mojej twarzy pojawił się ogromny uśmiech - od ucha do ucha. Oczy drastycznie się zmieniły... Pojawiło się w nich coś, co doskonale znasz - Sharingan.

*Ale wredna małpa...* No cóż... Leniwie zacząłem składać namiot. Jednakże pierw opróżniłem cały środek i spakowałem do torby.. Po kwadransie byłem gotowy do dalszej drogi.. To co, idziemy? - spytałem spoglądając w niebo. Słońce grzało, niebo było bezchmurne. Co jakiś czas powiewał lekki, letni wietrzyk, co działało bardzo kojąco.

Tak więc z uwagą obserwowałem poczynania nauczyciela. Za pomocą mego sharingana dostrzegłem przepływającą przez niego chakrę, miejsce w którym się kumulowała oraz moment uwolnienia. *To z pewnością mi pomoże...* Zrobiłem dokładnie to samo, co sensei. Złożyłem znak, zgromadziłem odpowiednią ilość chakry w klatce piersiowej, następnie uwolniłem ją. Niestety obok mnie nic się nie pojawiło... Próbowałem i próbowałem. Prędzej czy później musi mi się udać... Ponownie przeczytałem krótką notatkę z księgi, którą pożyczył mi mistrz. Złożyłem znak, skumulowałem chakrę i ją uwolniłem. Teraz tylko czekałem na efekt....